+ امروز باز بخش خون (آنکولوژی) بودیم ! همون اول کاری به بُرد نگاه کردم تا ببینم بیمار قبلی من هنوز بستریه یا مرخص شده ؟ که دیدم هنوز تو بخش بستری هستش . قبل از اینکه بیمارهارو تقسیم کنم رفتمو بهش سر زدم . وای خدا ! باورم نمیشد ... نشسته بود رو تختش و با اینکه ماسک زده بود شادی تو چشمهاش موج میزد . تا منو دید بلند سلام کرد ! از اون سلامها که با کلی ذوق هست ... کلی بابت کارایی (وظایفی) که دفعه ی قبل براش انجام داده بودم از من تشکر کرد و منم کلی قرمز شدم 
... شکره خدا عفونتش خیلی خیلی بهتر شده بود و قرار بود دوز آخر امی پنم و ونکومایسینُ بگیره و تا ظهر مرخص شه !
کلی بهش "آموزش مراقبت از خود" رو دادم تا بهتر بتونه شرایط بعد از کموتراپی رو تحمل کنه و اونم با دقت گوش میداد . امروز تو بخش یه مورد شدیدا حالمون رو گرفت . تو یه اتاق دو تخته دو تا بیمار بستری بودن که مادر و دختر بودن و مادر مبتلا به کنسر تخمدان و دختر کنسر برست ... دختره فقط ۲۹ سالش بود و یه دختر ۶ ساله داشت ... خداجون حکمت کارات گاهی عجیب دور از فهم ودرک ماست 
+ برگشتنی جلوی بانک ملی از ماشین پیاده شدم تا برم کارت سیبامو تحویل بگیرم ، که با اون خستگی با دربهای بسته ی بانک موجه شدم . حالا ساعت چنده ؟ ۱:۲۰ دقیقه ظهر ...
هی میزنم به شیشه ... تق تق تق !!! سربازه اشاره میکنه به ساعتش " یعنی وقت کاری تمومه " منم هی اشاره میدم به مچ دستم که ساعتی نداره " یعنی هنوز ساعت ۱:۳۰ نشده چی که تعطیله " ...
خلاصه یه خانومه گفت من میرم از درب پشتی برم تو . اون رفت و منم دقیقا مثل دُم دنبالش راه افتادم . اولش آقاهه اون خانومه رو راه نمیداد ولی بعد یک عدد انسان شریف گفت فقط اون خانومُ راه بدید بیاد تو ... من داد زدم " پس من چی ؟ ساعت هنوز ۱:۳۰ نشد کهههههههه " دوباره اشاره داد اون خانومُ هم راه بدین 
خلاصه برای گرفتن یک عدد کارت سیبا کلی از این باجه به اون باجه فرستادنمون . آخرش یه عالمه کارت ریختن روی میز میگن بگرد از توشون پیدا کن . یه آقایی بهم کمک کرد و در نهایت ناامیدی تونستم پیدا کنم . خانومه کارت رو بدون هیچی داده دستم میگه برو فردا بیا فعالش کن ! میگم "پس جلدش کو ؟" میگه نداریم . گفتم یعنی چی نداریم ؟ من اینو کجا بذارم که خراب نشه ؟ بعدش دیده که خیلی سمج بازی در آوردم میگه برو باجه ی ۲ بگو اقای فلان بهت یه جلد بده ... خلاصه رفتمو جلد گرفتم و دادم یارو بهش رمز داد . ولی بعد که تو دستگاه کارت خوان امتحان کردم میگه شماره حساب شما برای دستگاه تعریف نشده !!! حالا باید فردا باز امتحانش کنم . اولین حقوق دانشجوییمون که چیزی در حدود ۲۰۰۰۰ تومان هست به حساب ریخته شده . یعنی کشتن خودشون رو . ۲۰هزار تومان بابت یک ترم کار در بیمارستان . ببینم ! احیانا هوس که نکردین بگین ما شیرینی میخوایم که ! هوم ؟ روتون زیاده اگه بگینا 
+ امشب قراره بریم خونه ی مامان اینا تا برای فرداشب برنامه ریزی کنیم . یعنی من موندم اون برنامه ای که قراره ما بریزیم در نهایت چه شود !!! 
میدونم آخرش خرابکاری میکنیم ... آبجی کوچیکه به دلیل داشتن یه جیگیلیه ۵/۱ ساله احتمالا نتونه تو مراسم فرداشب شرکت کنه و الان هم شدیدا حالش گرفته بود . به من میگه اوا یعنی من روز عقد تازه باید برم بگم عروس کدومه ؟ اینکه نمیشه !!!
حالا منم حالم گرفته شده ! آخه اون بار هم من و ابجی بزرگه رفته بودیم و این بنده خدا نبود . بدتر از همه اینکه همون روز هم تولدش بود و کلی بهمون غر زد که چرا نبردیمش ... الان حس میکنم دور از انصافه باز ما بریم و اون نباشه . برای همینم تو این فکرم که منم نرم و اینجوری حداقل اون کمی به ارامش تلقینی برسه 
!!!
+ امروز کارگر اومده و داره دو ردیف دیگه دورچین دیوار حیاطمون رو بالا میبره ! وقتی رسیدم خونمون و وارد پارکینگ آپارتمان شدم خیلی حس خوبی بهم دست داد . احساس امنیت بیشتری کردم . اخه دیوار آپارتمانمون از این کوتاها بود که هر کی از تو کوچه رد میشد میتونست خیلی راحت تو حیاطمون سرک بکشه ! الان ولی دیگه نمیتونه و این یعنی امنیت بیشتر . حالا دروازه هامونو هم اگه درست کنن محشر میشه !
باید کم کم آماده شم تا با آبجی کوچیکه برم بازار . قصد خرید نداریم . فقط بازارگردیمون در حده تعویض اجناس خریده شده هست . اونم از جانب مامانی و آبجی خانوم ...
همین دیگه ! ضمنا برای فردا کنفرانس کنسر برست دارم و هیچی هم نخوندم . چه شود ؟! 
+ آغوش بگشا
و زیبایی های وجودت را
ارزانی دار بر کسانی که
زائر حریم نابت هستند ... * آوا
- ۰ نظر
- سه شنبه ۱۰ اسفند ۸۹ ، ۱۴:۵۵
، خلاصه عطر مورد علاقم رو خریدم و از هم جدا شدیم و هر کدوم به راه خودمون رفتیم .
!!! البته به قول عزیزی ظاهر مهم نیست و نفس عمله که مهمه 
!
خلاصه حدودای ۸ بود که موفق شدم برسم خونه ! دیگه تندی شام درست کردم و خوردیم و از خستگی همون کناره سفره دراز کشیدم و سریال "ارمغان تاریکی " رو دیدم !
انگاری تو هر کدوم از چشمای من یه قلب داره تالاپ و تولوپ میکوبه 
خیلی حالم بد بود و به هر شکلی که بود تا ساعت ۶:۴۵ دقیقه شرایط رو تحمل کردم 
بعدش هم قرار بود که فقط یه روز تو اون بیمارستان باشیم و از فردا تو بیمارستان شهر خودمون برم . برای همین موقع رفتن فقط ساک لباسهامو برده بودم ، اونجا بود که فهمیدم قراره روزهای باقیمونده رو تو همون بیمارستان بمونیم 
دیگه به کیمیا رو انداختم و کیفش رو قرض کردم تا پرستیژیمون نریزه بهم 
... برگشتنی هم با حباب تماس گرفتم و هماهنگ کردیم که مرکز شهر همدیگرو ببینیم و قدم بزنیم بیایم خونه ...
... برای شام هم ساندویج کالباس و قارچ که با ساندویچ ساز تهیه شده بود داشتیم 
کلی بوس مالیش کردم ، بیدار شد و می خندید
بعد هم هی میرفت از تو آشپزخونه یه چیزی میگرفت و میاورد 
اون بیچاره هم هی حرص میخورد 
و بعد من و حباب تا نزدیکای ۱۰ خوابیدیم ...
کنفرانس هم به شکل باشکوهی برگزار شد
و ازمون کلی تجلیل به عمل اومد .
. وقتی رسیدم خونه ، حباب هم چند دقیقه ای میشد که رسیده بود .
و من اصلا آمادگیشو ندارم 
داشته باشین که منظورش این بود که عروس بگه بله 
من بلد نیستم خُـــ
! راستش حس میکنم سر درده همسری هم از همین تو خونه موندنه زیادمونه 
رو برمیگردونه روی خودش !اونم چه چایی !!! چای داغی که تازه ریخته بود . اونم رو لباسهای سفید رنگ کارورزی ... اولش می ترسیم که نکنه پوستش تاول بزنه ! بعد خودش میخنده و ما هم به دنبالش می خندیم ... موندیم باید چیکار کنیم !!! به هر شکلی هست هدایتش میکنیم سمت رختکن...
روپوش و شلوار یکی از دوستاش رو که آف هستُ برمیداره می پوشه !!! صحنه ها و حرکات بقدری خنده داره که نمیشه نخندید ...
) هیکلمون که موش نیست ولی ظاهرمون دقیقا شبیه به موش آب کشیده ی قصه ها میخوره ... همسری فرت و فرت تماس میگیره که آوا جان کجایی ؟ میگم زنگ نزننننن تو گوشیم آب میره 
... بعد از بیست دقیقه انتظار خلاصه سوار ماشین میشم ... تموم صورتم خیسه خیسه !!! سرد هم هست و می لرزم ! به راننده میگم ممکنه دستمال کاغذی بهم بدین ؟ دست میبره و یک برگ دستمال بهم میده . دستمال همینکه تو دستم میاد خیس میخوره ! حالا این من هستم ُ یه برگ دستمال خیس شده از رطوبت دستم و یک عدد عینکی که انگاری باهاش شیرجه زدم تو آب و صورتی که قطرات اب ازش همینجور می چکه ... عجب آدم خسیسی بوده این راننده ...
که همسری با یه لبخند ژکوند وارد میشه و سوئیچ رو میگیره جلو روم و میگه " سوئیچ پراید صفر ، مبارکه " 
میگه خودت نوشتی ؟؟؟
تو هر چی دوست داری بنویس ... "
... امروز وقتی باباش بهش گفت فردا تعطیلی یه حس مثلا بدی بهش دست داد . منم از اینکه سر به سرش بذارم به همسری گفتم " باباش یاس مثل اینکه دوست نداره تعطیل باشه فردا با خودت ببرش مدرسه " . گفتن همانا و شنیدن "نههههههه" از زبان یاس همان 
بعد همون موقع دکتر از بچه های ما پرسید (البته اون لحظه من اونجا نبودم ) ولی ظاهرا دوستام به سئوال جواب دادن 
یسنا هم به اتفاق مامانش اومده بودن اونجا کمی حرف زدیم و آخره شب برگشتنی هم رفتیم هیچکس رو با خودمون آوردیم خونمون تا برای امروز بریم به مراسم نامزدی !!! قرار بود امروز صبح برای خرید ملزومات عروسی 
دوتایی بریم بازار ولی صبح با گلودرد بیدار شدم و از این تصمیم منصرف شدیم بعد هم هیچکس خواست بره یه دوش بگیره که همون اول کاری برق قطع شد و آب هم به دنبالش قطع شد 
.
و من بدون هیچ معطلی پریدم تو حموم .
شروع شد . همون اول کاری فهمیدم یاس گردن بندش رو گم کرد دیگه هر چی غر بود سرش زدم 
و حسابی بهش توپیدم از این همه بی مسئولیتیش...
(این بخشش از زبان یک عدد مادره و خواهشا شما جو گیر نشین چون عزیزترینمه 
)
الان هم برای شب نشینی رفته خونه ی همکارش ... 
دورادور بهش تبریک گفتیم . چقدرررررررررر دلش میخواست دیروز باهامون بود 
الان تو فاز تمرینات لازمه هستیم . قراره یه دوره از یسنا آموزش بگیرم 
. آخه فعلا در حده لالیگا ذوق مرگ شدم من 
به همین راحتی !!! وقتی قشنگ ترین روز زندگیتون با مراسم فارغ التحصیلیتون یکی بشه و هی از اطراف بهت بگن بیا قسم نامه رو تمرین کن . بیا اینجوری بشین و اونجوری پاشو و... کلی استرس بهت وارد کنن خب آدم باید خیلی شانس بیاره نفس کشیدنش رو فراموش نکنه 
ما هم خیلی راحت یادمون رفت 
ازش میخوام تا منو ببخشه ! در این صورت منم قول شرف میدم که فراموشکاریش رو میبخشم 
چه لذتی داره که دوتاییمون با هم آلزایمر گرفتیما ... به این میگن " پا به پای هم پیر شدن "
و امروز با حضور دختر نازمون شادیمون هزار باره بیشتر و بیشتر شده ... امیدوارم که خدا تو و یاس نازنینمون رو همیشه و همیشه حفظ کنه و من هیچ وقت شاهد غصه هاتون نباشم . خیلی خیلی خیلی دوستون دارم
اونوقت میگی آوای بیچاره حق داشت !!! 
خیلی وقتمون الکی الکی هدر رفت و نتونستیم عکس درست و حسابی بگیریم 
بعد هم استاد گفت آوا تو سرپا بمون که حضار ببیننت !!! 
حالا جالب اینه که وقت تمرین ( رو سن که بودیم ) چشمم خورد به معاون آموزشیمون که داشت می خندید منم کلی اون لحظه خندم گرفت 
البته یه اتفاق خیلی بدی هم اونجا افتاد ولی خب خدا رحم کرد که روز جشنمون با غصه و ناراحتی یه خونواده و باقی دوستان خراب نشد 
همزمان که ما جیغ کشیدیم یارو حس کرد که یه چیزی داره میفته سرش و کمی خودش رو جمع کرد . یکی از پاراوانها به ستون تکیه زد و نیفتاد ولی اون یکی محکم خورد تو سره همون بنده خدا و شیشه رو سرش خُرد شد 
بعد از شام هم رفتم تو اتاقش و خوابیدم که اطراف ۱۱ شب همسری بیدارم کرد که بریم یا بمونیم ؟ 
گفتم بریم من حالم اصلا خوب نیست ! اینجا بمونم بقیه هم دمق میشن . دیگه راه افتادیم سمت خونه و تا رسیدیم خوابیدم . دیگه نفهمیدم یاس با همسری کی خوابیدن .
ناگفته نمونه براش اشک هم ریختم و تموم بچه ها حالشون گرفته شد . تا حدودای ۱۰:۳۰ خونوادش هم اومدن و کاراش رو کردن تا ببرنش رشت !
حالا مثلا دانشگاه آزادی هم بودا 
مطمئنا امشب با این لباس خیلی ها فارغ التحصیل میشن !!! امیدوارم تا فردا برام لباسی باقی بمونه 
. ولی اون دوبار هم عینکم مثل یه سد دو طرفه عمل کرد . از یه چشم محافظت کرد ولی برای اون یکی در جهت معکوس عمل کرد . هر چی برف بود همینجور پشت شیشه ش مونده بود و نمیریخت پایین 
شده بودم آوایی یک چشم 
