حدودای ظهر به همراه حباب راهی بازار شدیم تا من برم سمت بیمارستان و حباب هم بعد از خرید سئوالات کنکور ارشد بره خونشون ... بین راه رفتیم پاساژ پردیس تا عطر ۲۱۲ بخرم و کلی لجم گرفت بابت اینکه یارو با اون مغازه ی باکلاسش جعبه کادو نداشت 
، خلاصه عطر مورد علاقم رو خریدم و از هم جدا شدیم و هر کدوم به راه خودمون رفتیم .
نزدیکای بیمارستان مذکور یه مطبوعاتی بود و رفتم یه نوع کاغذ کادوی خوشگل خریدم به همراه چسب نواری و بعد رفتم تو کتابخونه و نشستم با سلیقه ی دره پیتی خودم اونو یه جوری کادوپیچش کردم . ولی شدیدا ظاهرش بی کلاس شده بود ...
کلی بچه ها مسخرم کردن 
!!! البته به قول عزیزی ظاهر مهم نیست و نفس عمله که مهمه 
ساعت ۱:۲۰ وارد بخش شدیم ! کلا امروز همش پیچوندیم 
... نشون به این نشون که قرار بود نیم ساعت برای صرف چای بریم سلف و ما دقیقا یه ساعت چای نوشیدیم . اونم چه چایی 
!!! قند نداشتیم و به چه در به دری یکی از بچه ها برامون قند تهیه کرد . اونم چه قندی !!! به قول یکی دیگه از دوستام " بخورین نوش جونتون ، حقتونه ... "
بعد از کلی خنده و شیطنت توی سلف راهیه بخش شدیم و باز هم کنفرانس COPD رو پیچوندیم ... حدودای ۶:۴۰ دقیقه من از مربیمون اجازه گرفتم تا زودتر راهیه خونمون شم ! نیست که راه من از بقیه دورتره اونم قبول کرد 
!
اینجاش جالبه حالا !!! 
راننده ی بنده خدا رفت بنزین زد و وقتی راه افتاد یهویی ماشین به تته پته افتاد حالا من میگم پیاده میشم با یه ماشین دیگه میرم ! اونم گفت : نه بمونین می رسونمتون ... قرار شد منو برسونه تا دمه خونمون و من به این شرط موندم و پیاده نشدم آخه ساعت ۷:۱۵ بود و جاشم پرت ! منم ترسووووووووو !!!
خلاصه یه تعمیرکار اومدم و ماشین رو راه انداخت و با حدود ۲۰ دقیقه معطلی راه افتادیم . بارون هم به شدت میبارید ! این بین هم همسری تماس گرفت و بهم گفت با ماشین دربست بیا خونه ! گفتم چشم با همین ماشین میام ... 
خلاصه حدودای ۸ بود که موفق شدم برسم خونه ! دیگه تندی شام درست کردم و خوردیم و از خستگی همون کناره سفره دراز کشیدم و سریال "ارمغان تاریکی " رو دیدم !
با مامان هم تماس گرفتم و از برنامه ی چهارشنبه برام گفت ! انشالله برای مجرداش ... خلاصه اینکه کلی آرزو داره برای تک پسرش و ذوق داره . نیست که من اصلا ذوق نکردم
فردا هم باید ساعت ۶ راه بیفتم تا برای ۷:۲۰ توی بخش باشم و از الان غصه م شده . بدتر از همه اینکه پنجشنبه امتحان بخش خون " آنکولوژی" داریم و شبش ما قراره بریم رودسر ! حالا کی باید درس بخونه ؟ بی خیال شدم این آخریا
+ ثبت نام برای ارشد شروع شده و من سایت سنجش رو باز کردم ولی هر چی نگاه کردم چیزی ندیدم . فکر کنم از خستگیه که نمیتونم خوب درک کنم این سنجش چی میگه ! اگه کسی میدونه برای ثبت نام ارشد زیر شاخه های پزشکی باید وارد چه لینکی شد آدرسش رو برام بذاره . حال گشتن رو ندارم 
+ امروز همسری رفت که شارژ ADSL رو پرداخت کنه ! خدارو شکر ۳۰۰۰ تومن کسر کرده و از این به بعد باید ۱۲ تومنی بدم
+ خیلی حس خوبیه که یه پیرزن که منو نمیشناسه کلی برام دعا میکنه ! این بخش از شغلمُ دیوونه وار دوست دارم
.
.
برای تو که دیوانه وار دوستت دارم
+ گاهی زبان قادر به گفتن احساس نیست ؛ تو نگفته بخوان حرف دلم را ... *آوا
- ۰ نظر
- دوشنبه ۰۹ اسفند ۸۹ ، ۲۳:۰۶
انگاری تو هر کدوم از چشمای من یه قلب داره تالاپ و تولوپ میکوبه 
خیلی حالم بد بود و به هر شکلی که بود تا ساعت ۶:۴۵ دقیقه شرایط رو تحمل کردم 
بعدش هم قرار بود که فقط یه روز تو اون بیمارستان باشیم و از فردا تو بیمارستان شهر خودمون برم . برای همین موقع رفتن فقط ساک لباسهامو برده بودم ، اونجا بود که فهمیدم قراره روزهای باقیمونده رو تو همون بیمارستان بمونیم 
دیگه به کیمیا رو انداختم و کیفش رو قرض کردم تا پرستیژیمون نریزه بهم 
... برگشتنی هم با حباب تماس گرفتم و هماهنگ کردیم که مرکز شهر همدیگرو ببینیم و قدم بزنیم بیایم خونه ...
... برای شام هم ساندویج کالباس و قارچ که با ساندویچ ساز تهیه شده بود داشتیم 
کلی بوس مالیش کردم ، بیدار شد و می خندید
بعد هم هی میرفت از تو آشپزخونه یه چیزی میگرفت و میاورد 
اون بیچاره هم هی حرص میخورد 
و بعد من و حباب تا نزدیکای ۱۰ خوابیدیم ...
کنفرانس هم به شکل باشکوهی برگزار شد
و ازمون کلی تجلیل به عمل اومد .
. وقتی رسیدم خونه ، حباب هم چند دقیقه ای میشد که رسیده بود .
و من اصلا آمادگیشو ندارم 
داشته باشین که منظورش این بود که عروس بگه بله 
من بلد نیستم خُـــ
! راستش حس میکنم سر درده همسری هم از همین تو خونه موندنه زیادمونه 
رو برمیگردونه روی خودش !اونم چه چایی !!! چای داغی که تازه ریخته بود . اونم رو لباسهای سفید رنگ کارورزی ... اولش می ترسیم که نکنه پوستش تاول بزنه ! بعد خودش میخنده و ما هم به دنبالش می خندیم ... موندیم باید چیکار کنیم !!! به هر شکلی هست هدایتش میکنیم سمت رختکن...
روپوش و شلوار یکی از دوستاش رو که آف هستُ برمیداره می پوشه !!! صحنه ها و حرکات بقدری خنده داره که نمیشه نخندید ...
) هیکلمون که موش نیست ولی ظاهرمون دقیقا شبیه به موش آب کشیده ی قصه ها میخوره ... همسری فرت و فرت تماس میگیره که آوا جان کجایی ؟ میگم زنگ نزننننن تو گوشیم آب میره 
... بعد از بیست دقیقه انتظار خلاصه سوار ماشین میشم ... تموم صورتم خیسه خیسه !!! سرد هم هست و می لرزم ! به راننده میگم ممکنه دستمال کاغذی بهم بدین ؟ دست میبره و یک برگ دستمال بهم میده . دستمال همینکه تو دستم میاد خیس میخوره ! حالا این من هستم ُ یه برگ دستمال خیس شده از رطوبت دستم و یک عدد عینکی که انگاری باهاش شیرجه زدم تو آب و صورتی که قطرات اب ازش همینجور می چکه ... عجب آدم خسیسی بوده این راننده ...
که همسری با یه لبخند ژکوند وارد میشه و سوئیچ رو میگیره جلو روم و میگه " سوئیچ پراید صفر ، مبارکه " 
میگه خودت نوشتی ؟؟؟
تو هر چی دوست داری بنویس ... "
... امروز وقتی باباش بهش گفت فردا تعطیلی یه حس مثلا بدی بهش دست داد . منم از اینکه سر به سرش بذارم به همسری گفتم " باباش یاس مثل اینکه دوست نداره تعطیل باشه فردا با خودت ببرش مدرسه " . گفتن همانا و شنیدن "نههههههه" از زبان یاس همان 
این واقعا فاجعه هست که اینترن سئوال به این سادگی رو نتونه جواب بده 
بعد همون موقع دکتر از بچه های ما پرسید (البته اون لحظه من اونجا نبودم ) ولی ظاهرا دوستام به سئوال جواب دادن 
وای خدا داشتم از تعجب شاخ در می آوردم . عامیانه بگم ! شکم بیمار رو که لمس میکردی انگاری رو یه تخته داری فشار وارد میکنی بعد اون نوشته بود " شکم مددجو در لمس نرم می باشد " !!! بیمار رنگ به چهره نداشت و بی حال بود . اون نوشته بود " حال عمومی مددجو خوب است و رنگ پریدگی مشاهده نمیشود " همینارو بگیرین برین تا تهه اون گزارش پزشک ... 
یسنا هم به اتفاق مامانش اومده بودن اونجا کمی حرف زدیم و آخره شب برگشتنی هم رفتیم هیچکس رو با خودمون آوردیم خونمون تا برای امروز بریم به مراسم نامزدی !!! قرار بود امروز صبح برای خرید ملزومات عروسی 
دوتایی بریم بازار ولی صبح با گلودرد بیدار شدم و از این تصمیم منصرف شدیم بعد هم هیچکس خواست بره یه دوش بگیره که همون اول کاری برق قطع شد و آب هم به دنبالش قطع شد 
.
و من بدون هیچ معطلی پریدم تو حموم .
شروع شد . همون اول کاری فهمیدم یاس گردن بندش رو گم کرد دیگه هر چی غر بود سرش زدم 
و حسابی بهش توپیدم از این همه بی مسئولیتیش...
(این بخشش از زبان یک عدد مادره و خواهشا شما جو گیر نشین چون عزیزترینمه 
)
الان هم برای شب نشینی رفته خونه ی همکارش ... 
دورادور بهش تبریک گفتیم . چقدرررررررررر دلش میخواست دیروز باهامون بود 
الان تو فاز تمرینات لازمه هستیم . قراره یه دوره از یسنا آموزش بگیرم 
. آخه فعلا در حده لالیگا ذوق مرگ شدم من 
به همین راحتی !!! وقتی قشنگ ترین روز زندگیتون با مراسم فارغ التحصیلیتون یکی بشه و هی از اطراف بهت بگن بیا قسم نامه رو تمرین کن . بیا اینجوری بشین و اونجوری پاشو و... کلی استرس بهت وارد کنن خب آدم باید خیلی شانس بیاره نفس کشیدنش رو فراموش نکنه 
ما هم خیلی راحت یادمون رفت 
ازش میخوام تا منو ببخشه ! در این صورت منم قول شرف میدم که فراموشکاریش رو میبخشم 
چه لذتی داره که دوتاییمون با هم آلزایمر گرفتیما ... به این میگن " پا به پای هم پیر شدن "
و امروز با حضور دختر نازمون شادیمون هزار باره بیشتر و بیشتر شده ... امیدوارم که خدا تو و یاس نازنینمون رو همیشه و همیشه حفظ کنه و من هیچ وقت شاهد غصه هاتون نباشم . خیلی خیلی خیلی دوستون دارم
اونوقت میگی آوای بیچاره حق داشت !!! 
خیلی وقتمون الکی الکی هدر رفت و نتونستیم عکس درست و حسابی بگیریم 
بعد هم استاد گفت آوا تو سرپا بمون که حضار ببیننت !!! 
حالا جالب اینه که وقت تمرین ( رو سن که بودیم ) چشمم خورد به معاون آموزشیمون که داشت می خندید منم کلی اون لحظه خندم گرفت 
البته یه اتفاق خیلی بدی هم اونجا افتاد ولی خب خدا رحم کرد که روز جشنمون با غصه و ناراحتی یه خونواده و باقی دوستان خراب نشد 
همزمان که ما جیغ کشیدیم یارو حس کرد که یه چیزی داره میفته سرش و کمی خودش رو جمع کرد . یکی از پاراوانها به ستون تکیه زد و نیفتاد ولی اون یکی محکم خورد تو سره همون بنده خدا و شیشه رو سرش خُرد شد 
بعد از شام هم رفتم تو اتاقش و خوابیدم که اطراف ۱۱ شب همسری بیدارم کرد که بریم یا بمونیم ؟ 
گفتم بریم من حالم اصلا خوب نیست ! اینجا بمونم بقیه هم دمق میشن . دیگه راه افتادیم سمت خونه و تا رسیدیم خوابیدم . دیگه نفهمیدم یاس با همسری کی خوابیدن .
ناگفته نمونه براش اشک هم ریختم و تموم بچه ها حالشون گرفته شد . تا حدودای ۱۰:۳۰ خونوادش هم اومدن و کاراش رو کردن تا ببرنش رشت !
حالا مثلا دانشگاه آزادی هم بودا 
مطمئنا امشب با این لباس خیلی ها فارغ التحصیل میشن !!! امیدوارم تا فردا برام لباسی باقی بمونه 
. ولی اون دوبار هم عینکم مثل یه سد دو طرفه عمل کرد . از یه چشم محافظت کرد ولی برای اون یکی در جهت معکوس عمل کرد . هر چی برف بود همینجور پشت شیشه ش مونده بود و نمیریخت پایین 
شده بودم آوایی یک چشم 
