دلم براشون تنگ شده ...

* نمی دونم خاصیت روزهای پایانی سال چیه که ناخودآگاه آدم رو بیشتر از هر زمانی به یاد عزیزهای از دست رفته مون می ندازه .

 

امروز بابابزرگم جلوی چشمام رژه میره . 

با همون کت و شلوار قهوه ایش . با همون کلاه شاپوش ! در حال قدم زدن در مسیر دکان کوچیک و خونه ست . انگشت اشاره و میانی دست راستش رو توی جیب جلیقه ش قرار داده و با نگاهی اخمو بهم نزدیک میشه . با ذوق می رم سمتش و خم میشه و صورتم رو می بوسه . از تو جیب کتش کلوچه ای در میاره و میده بهم . چند باری دست نوازش به سرم میکشه و به راهش ادامه میده ... ( متاسفانه من از بابا بزرگم تنها همین یک عکس رو تو آرشیوم دارم که واسه سالهای خونه نشین شدنشه ) بهش میگفتن اوستا ! استاد خیاطی بود :) روحش شاد ... 

امروز بارها و بارها همین صحنه اومد جلوی چشمم. چقدر دلم براش تنگ شده . اگه هنوز این افراد مهربون رو توی زندگیتون دارین قدرشون رو بدونین که گوهرهای نایابی هستن ...  

:)

* زنی که زمان خواب ، قبل از خاموشی چراغ ، رو به روی آینه می ایستد و موهایش را شانه می کند و بعد با وسواس رژ لبی را انتخاب کرده و با دقت بر لبانش می کشد ، روایت شده که حکم بمب را دارد .

ازش دوری کنید ... دیدم که میگم ! 

پیشنهاد سوپروایزری

 * قـراره یه تصمیم مهم بگیرم . تصمیمی که می تونه یه سکوی پرش باشه برام . حالا تا حتمی شدنش نمی تونم بگم جریان از چه قراره . ولی همین حالا ، با همین شرایط هم خیلی خوشحالم که من جز بهترین ها بودم . 

دو خط بالا مربوط به چند پست قبل تر بوده و تصمیمی که کلی ذهنم رو درگیر خودش کرد و در نهایت جواب مثبتی که به پیشنهادشون دادم . ولی امروز صبح فهمیدم که یه سری از همکاران همچین سوزشون اومد که یه دختر شهرستانی با سابقه ی کاری نه چندان طولانی ، از یه شهر کوچیک بیاد پایتخت و در عرض دو سال همچین خودش رو نشون بده که یهویی قرار شه از پرستاری به سوپروایزری ارتقاء پیدا کنه . جوابی در مقابل اقدامشون ندارم جز لبخندی که هزاران معنا داره . و باز هم خدا رو هزاران هزار بار شاکرم که بدون اینکه پارتی بازی در کار باشه و کسی سفارشم رو کرده باشه تنها و تنها برای سابقه ی خوب کاریم و تشویقهایی که همراهان و بیماران کتبا" برام رد کردن و زیر ذره بین بودنمون توسط مسئولین بیمارستان من انتخاب شدم ... هر چند منم و یک دنیا علامت سئوال در ذهنم که کدوم یکی از همکارها باعث شد که نهایتا سرپرستار رضایت به این ارتقاء نده . ناراحتیم فقط بابت اون زیرآب زنی هست و بس . وگرنه من واسه همچین سمتی دندون تیز نکرده بودم که حالا بگم ای داد و بیداد نشد که بشه . اتفاقا از اول جوابم منفی بود و به اصرار سوپروایزرهای فعلی تشویق شدم که پیشنهادشون رو قبول کنم . اونم با این شرط که تمام فنون رو بهم یاد بدن و اونها هم قول دادن که تنهام نمی ذارن .

واقعیتش نمی خواستم در مورد این پیشنهاد بنویسم و یا حداقل وقتی حتمی شد بنویسم ولی حالا که نشد ، باید بعنوان یک تجربه ثبتش کنم تا یادم باشه گاهی وقتها آدم با تمام توانش سعی به بالا کشیدن خودش داره ( اونم بالا کشیدنی که تماما با نیروی خودشه و نه بالا کشیدن خودش به قیمت له کردن دیگران و لگدمال کردن دیگران ) ولی یه سریا مثل بختک می چسبن به دست و پات تا اگر خودشون لایق اون موفقیت نیستن اجازه ی این رو هم ندن که تو خودت رو بالا بکشی و تنها راهش اینه که اجازه ندی دیگران به دست و پات آویزون شن . 

همچنان خوشحالم که در همچین موقعیتی من انتخاب اصلح شون بودم . و این اصلا مهم نیست که یه سریا از سر بخل و حسادت اجازه ندادن ، منم سپردمشون به خدا . 

تلقین جوابگوی بسیاری از دردهاست :)

فردا شب مرخصی هستم و بدین ترتیب تا پنجشنبه ساعت 15:45 خونه هستم . ناگفته نمونه که به امید خدا فردا یاس و محمد میان اینجا . البته قراره یاس جیب ما رو خالی کنه :)))))) یادش بخیر اونوقتا که ما بچه بودیم مادرمون چهار متر پارچه می خرید دو دست لباس برامون می دوخت به همراه یه پیژامه ی دمپا گشاده اضافه :)))))) الان ولی بچه ها گول نمی خورن 

همین دیشب آقا گل یه پستی گذاشتن با عنوان " دوای درد مرا هیچ کس نمی فهمید " 

اینم کامنت بنده در رابطه با پست ایشون :) و خدای من شاهده که ذررررره ای اغراق نکردم .

تا شد امشب ! دیدم باباحاجی باز بدنش رو می خارونه . گفتم باباجان چای نبات جواب گو نیست . یه ستریزین یا هیدروکسی زین بخور راحت شی . به محض اینکه این رو گفتم از جاش بلند شد و رفت سراغ قرص ها . دیدم سعی داره اسم قرص رو بخونه . میگفت اینجا چی نوشته ؟ هیوت... هیوت... گفتم نه ! هیدروکسی زین ! گفت نههه چیزه دیگه ست . رفتم دیدم قرص هیوتکس تو دستشه . گفتم این هیوسینه . گفت نه چیز دیگه ست . گفتم هیوتکس همون هیوسن ان هست با نام تجاری دیگه . بعد با انگشتم به هیوسین ان ( که ریزتر نوشته شد بود) اشاره کردم . قرص رو کناری گذاشتم تا براش هیدروکسی زین یا سیتریزین پیدا کنم که دیدم یه دونه از همون هیوسین رو درآورد و رفت سراغ لیوان . گفتم باباحاجی اون نیستا . اون برای مشکل گوارشی ، دل درد و این چیزاست . گفت وا ! من دیشب این رو خوردم خوب شدم . گفتم یعنی چی ؟ گفت دیشب بدنم کلی کهیر داشت بهمراه خارش . یدونه اینو خوردم و راااااحت خوابیدم . مطمئنی اشتباه نمی کنی ؟

اون لحظه قیافه ی مامان حاجی دیدنی بود :)))))))))) کلی خندیدیم . تازه فهمیدم علاوه برا چای نبات ، هیوسین هم می تونه کهیر رو رفع کنه . شمام می تونین استفاده کنین و جواب بگیرین . البته به شرط تلقین . 

+ امشب همچین حس نوشتن اومده سراغم :))) 

آدم ها عاشق به دنیا می آیند

مدتی بود که دلم میخواست هدیه ای به خودم تقدیم کنم :) بعده چند وقت با راهنمایی نویسنده ی کتاب " آدم ها عاشق به دنیا می آیند " جناب علی منتخبی ، با انتشارات تماس گرفتم و گفتن برای ارسال کتاب باهاتون هماهنگی میشه . یک هفته ای گذشت و خبری نشد . در نهایت دیروز با یه سرچ ساده تو سایت دیجی کالا فهمیدم که این کتاب موجوده و می تونم آنلاین خریداری کنم . ظهر درخواستم رو ثبت کردم و عصر داخل مترو بودم که باهام تماس گرفتن و گفتن فردا ظهر ( دوشنبه ) برای تحویل بسته میان . و امروز ظهر کتاب به دستم رسید . جالبه ! وقتایی که آدم منتظر رسیدن یک بسته ی پستیه ( حالا هر چی که میخواد باشه ) اونروز هر چی موتوره مسیرش به کوچه تون می خوره . اصلا انگار همه ی شهر با هم همدست میشن تا هی انتظار رو برات سخت و سخت تر کنن . و شاید دلنشین تر . البته این انتظار کمی فرق میکرد . ولی خب بازم هیجان خودش رو داشت . مثل وقتایی که از کنار صندوق پستی ولیعصر که میگذرم میگم یه بار خودم برای خودم نامه ای ارسال کنم و باز خودم رو از این لذت مشعوف کنم . هر چند دیوونه بازیه :))))

خلاصه کتاب به دستم رسید و به خودم هدیه ش کردم . مبارکم باشه :)))) تصویر روی جلد تلفیقی از چند عکسه . و چیزی که باعث شد الان بیام و خاطره ی اولین تجربه از پروازم رو بنویسم در واقع تصویر دماونده که درون عکس دیده میشه .

بیاد شهدای پلاسکو ...

125 ی های قهرمان ... 

* چهل روز از حادثه ی دردناک فاجعه ی آتش سوزیه پلاسکو می گذره . چهل شب و روزه که چشمهای منتظره عزیزانتون ، شما رو ندیدن و نخواهند دید . دستهایی که به گرمای وجود شما همسران و پدران و برادران و ... فشرده نشد و قلبهایی که از این دوری نتپید . چهل روزی که عزیزانتون سیاه پوش شدند . چهل روزی که اسمون این شهر اون همه دود و آتش رو در خودش هضم کرد و حالا ... جز یاد عظمت و بزرگواریتون و سنگینی غم هجرانه شما عزیزان چیزی به جا نمونده . عزیزانه از دست رفته ... روحتان شاد . 

من نگویم که مرا از قفس آزاد کنید

پیرو  پست مشاعره  [کلیک] که دوستان هر کدوم زحمت کشیدن و ذوقشون رو با ما شریک شدن ، این بار نوبت مشاعره در وبلاگ آقا جواد بود که بیت انتخابی ایشون " من نگویم که مرا از قفس آزاد کنید ... قفسم برده به باغی و دلم شاد کنید "هست . اون چیزی که فی البداهه به ذهنم رسید این چند بیت بود که علاوه بر وبلاگ آقا جواد در اینجا هم ثبت کردم . 

در صورت تمایل روی ادامه ی مطلب کلیک کنید . 

eye to eye

یارو زل زده تو چشمهای من و منم همینجور نگاش میکردم . دستش رو آورد سمت من  و یه دونه شکلات بین انگشتهاش خودنمایی میکرد . با یک لبخند دستم رو به سمتش دراز کردم تا شکلات تعارف شده رو بردارم ولی همین بین خانمی که ما بینمون ایستاده بود شکلات رو روی هوا زد و خطاب به اون یکی گفت " دستت درد نکنه مِری " و من شدیدا کش اومدم . شاهد دارم که دستهام از مجید دلبندم حتی درازتر شده بود . یکی نبود بهش بگه خانم تو که قصد و نیتت دادن شکلات به من نبود اون نگاه نافذت چی بوده ؟ تو واقعا لبخند تقدیر من رو ندیدی ؟ یا نه ! حالا نگاه هیچ . تو دست کش اومده منو به سمتت ندیدی ؟ آدم رو اینجوری ضایع میکنن دیگه . البته منم بعد از این اتفاق قیافه م رو چپ و راستی کردم و ابروهام رو بالا انداختم و یه نیشخند عمیق نثارش کردم طوری که فکر کنه اصلا برام مهم نبود . ولی خدا خودش شاهده که بود . ضایع شده بودم :)))))