کافه ی خیابان هفتم

* شـنیدن یه حرفهایی درد دارن ! مثل دردی که بعد از یه CPR موفق از همکار صبح کارت می شنوی که میگه " اون بیمار NO CODE بوده و شماها فقط زجر کشیدنش رو بیشتر کردین !!! خب آدمم دیگه . دلم میگیره بابت کاری که انسانی بوده و وظیفه ی حرفه ایم ایجاب میکرد تصمیم قانونی و شرعی بگیرم و علیرغم تمام اشکهایی که دیشب برای نجات این بیمار از زجری که میکشه ریختم ولی باز وقتی ریتم آسیستول رو دیدم ، وقتی نبضی حس نکردم و وقتی نفسی بالا و پایین نمی رفت !!! باز دستهامو روی سینه ش گذاشتم و ماساژ قلبی رو یک نفره شروع کردم و حتی دو تا از هم شیفتیام که رفتن تا ترالی کد رو به بالین بیمار انتقال بدن و دیگری اعلام کد کنه نفهمیدن من چطور تونستم یک نفره بیمارُ به زندگی برگردونم و ریتم قلبیشُ سیستول - دیاستول کنم ....

بعد از احیای قلبی - ریوی ، وقتی از بابت این بیمار خیالم راحت شد و به سراغ بیمارهای خودم رفتم ، شنیدم که دکتر بیهوشی به همکارم میگفت اون پرستار کار درستتون کجاست تا شرح ماوقع بده ! و اومدن دنبال من تا برم توضیح بدم که زمان ماساژ چند دقیقه طول کشید ... همراه هایی که شاهد ماجرا بودن کلی به جونم دعا کردن ... بابت تصمیم به موقع و درستی که گرفتم ... ولی بعد از یک ساعت وقتی همکارای صبح کارمون اومدن تازه تو چشمم نگاه میکنه و میگه تو فقط زجر کشیدنش رو بیشتر کردی . گفتم خانم فلانی ! قانونا هیچ بیماری NO CODE  نیست . اگه من دست رو دست میذاشتم تا این بیمار از زجر کشیدن خلاص شه همراهش قانونا می تونست منُ به پرداخت دیه محکوم کنه و اونوقت هیچ کس پشتم در نمیومد که بگه اون بیمار رو از درد کشیدن خلاص کردی . دستمریزاد ... ضمنا اوتانازی توی کشور ما جرم ِ و غیر قانونی . و از همه ی اینها بگذریم من در اون لحظه به تنها چیزی که فکر نمی کردم پرداخت دیه و اقدام به اوتانازی بود . من وظیفه م رو به نحو احسنت انجام دادم . 

حتی سرپرستارمون هم گفت "  کارتُ درست انجام دادی . واقعا خسته نباشی . " و خطاب به همکارم گفت NO CODE  توی بیمارستان بی مفهوم ترین واژه ست ! 

شنیدن همین یه جمله از مسئولمون برای آروم شدنم کافی بود !

و اما خودم از ساعت 6 صبح ( این اتفاق در ساعات پایانی شیفت کاریمون ، درست بعد از یه شیفت عصر و شب سخت رخ داد . یعنی بعد از 18 ساعت کاری و دقیقا بعد از 21 ساعت بیخوابی مداوم ) آرامش خاطر دارم و هیچ گونه عذاب وجدانی بابت اهمال کاری ندارم ! شکر خدا که حالا همچین حسی دارم !