کافه ی خیابان هفتم

* بعد از مشورت با همسر به این نتیجه رسیدم که رمز نوشته های خصوصیمُ عوض کنم و اینبار در دادن رمز بیشتر از قبل دقت کنم . قصدم توهین به کسی نیست ، ولی بی شک من وقتی رمز دار می نویسم هدفم این ِ که یه سری از افراد هستن که نمیخوام مطالبمُ بخونن . یا با نگرشی مثبت بخوام بگم ، یه سری از مطالبمُ هر کسی نباید بخونه . بی شک وقتی کسی کلید خونه ی خودشُ از سر اعتماد در اختیار دیگری قرار میده ، این اختیارُ به طرف مقابل میده که تو محرمی تا به خونه ی من امد و شد کنی ولی این اختیارُ بهش نمیده که حالا که من کلیدُ بهت دادم تو مختاری بی اطلاع من هر کسیُ به خونه ی من بیاری و یا راز خونه ی منُ به راحتی در اختیار دیگران قرار بدی . من وقتی برای نوشته هام رمز میذارم یعنی دوست ندارم جز اون تعداد معدودی از دوستان که خودم رمزُ در اختیارشون قرار دادم دیگران به هیچ نحوی از مطالب و موضوع با خبر شن . حالا اگه بری و در مورد مطالب و نوشته های خصوصیم به دیگران بگی همون خیانت ِ و دقیق مثل این می مونه که بری رمزُ به کسی بدی . 

آدرس وبلاگ منُ پدرم ، همسرم ، خواهرام ، دختر داییام ، خواهرشوهرام ، داییم که شوهر ِخواهرشوهرم ، همکار داییم که دوست خونوادگی خودمون ِ بهمراه همسر و فرزاندانش ، دوستان دوران دانشگاهم ، دوستانم , .... دارن . پس اون شخصی که میاد میگه یه تعداد دوست مجازی می خوننت و ازت تعریف و تمجید میکنن .... بهتره خودش از خواب بیدار شه . 

ناقص