کافه ی خیابان هفتم

   سینه از آتـــــش دل در غم جـــانانه بسوخت           آتشی بود در این خانـه که کاشـــانه بسوخت 

   تنـــــم از واسـطه ی دوری دلبــــــــر بگداخت           جانــــم از آتش مهـــــر رخ جانـانه بســـــوخت

   سوز دل بین که ز بس آتش اشکـم دل شمـع           دوش بر من ز ســــر مهر چــــو پروانه بسوخت

  آشنایی نه ، غریب است که دلسوز من است          چـــــو من از خویش برفتم دل بیگانه بسـوخت

خرقـــــــه ی زهد مـرا آب خـــــرابات ببــــــــرد          خانه ی عقل مـرا اتــــــــــش میخانه بسوخت

چون پیاله دلـــــــم از توبــه که کردم بشکست         همچو لاله جگـرم بی می و خم خانه بسوخت

ماجرا کم کــن و باز آ، که مرا مردم چشــــــــم         خرقه از سر به در اورد و به شکـــرانه بسوخت

ترک افسانه بگــــــــو حافظ و می نوش دمـی !        که نخفتیم شب و شمع ، به افسانه بسـوخت