کافه ی خیابان هفتم

 امین حبیبی با ولوم بالا ترانه " کوچه " رو فریاد میزنه ... 

توی اون کوچه ی تاریک ، که دستامُ گرفتی ، داشتم از شدت خوشحالی می مُردم 

توی اون کوچه ی بن بست ، تو آروم توی گوشم وقتی گفتی منو میخوای ، کم آوردم 

توی اون کوچه ی خلوت که تنها شده بودیم ، غصه ی هیچیُ با تو نمی خوردم 

توی اون کوچه ی باریک که نزدیک تو بودم دل و جونم رو به دست تو سپردم 

منُ مدیون خودت کردی که عشق من شدی . . . 

شدی همدمَم عزیزه مهربون من شدی . . .  

منُ مدیون خودت کردی که موندی پیش من . . .

همهچیز من شدی تو قلبُ جون ِ من شدی . . .

و من تو فکر فرو میرم که راز این کوچه های تاریک چی میتونه باشه ...