کافه ی خیابان هفتم

* سلام دوستان ... 

قبل از هر چیزی فرا رسیدن سال 1392 رو بهتون تبریک میگم . تا جاییکه برام ممکن بود سعی کردم برای عزیزانی که ازشون شماره دارم پیام تبریکی بفرستم ، از باقی دوستان هم بابت تاخیرم در تبریک سال جدید معذرت میخوام . از بس سرم شلوغ بوده نتونستم به تک تک دوستان سر بزنم و به قولی صله رحم مجازی داشته باشم که واقعا شرمنده تونم ... 

سال 1391 من خیلی مظلوم وار تموم شد .... تو آخرین روزش نشستیم و هنوز فروردین ماه شروع نشده برای شروعش جشن گرفتیم ... ایکاش ماه اسفند ازمون نرنجیده باشه که سر سفره ی اون نشستیم و برای فرا رسیدن سال جدید شادی کردیم و ...

نسبت به سال 91 حس خاصی نداشتم . انقدر درگیر کار و بیمارستان بودم که یه جورایی میتونم بگم روزهامُ خنثی از هر هیجانی گذروندم ... امیدوارم که سال جدید برام "اومد" داشته باشه .... 

برای همه ی دوستانم دعا کردم . همینطور برای شما ! زمان تحویل سال بعضیاتون خیلی خیلی تو ذهنم وول میخوردین و شیطنت میکردین مخصوصا سانازم که خیلی جنب و جوش داشت :) 

از صمیم قلبم برای موفقیت روز افزونتون دعا کردم . ایکاش دلم آبرویی داشته باشه تا خدا یه نیم نگاهی به خواسته های دلم برای دوستانم داشته باشه ! ببخشین که فرصت ندارم تک تک پیشتون بیام :(

** تا یادم نرفته اینم ثبت کنم ! امسال پاریس کوچولو زیر قدمهای حاجی فیروزش حسابی به وجد اومد ... شهر کوچیکمون امسال قدمهای حاجی فیروزُ روی شونه هاش تاب آورد تا ما از وجود سنتهای دیرینه مون با ذوق بزم و شادی حاجی فیروزُ تماشا کنیم و یادمون بیاد ایرانی فرهنگ های خاصی داشته که کم کم باید باز تداعی شن تا خواسته و ناخواسته به دست فراموشی سپرده نشن ... 

حاجی فیروز ِ ما نماد تکدی گری یک ایرانی نیست ! حاجی فیروز ما نماد صمیمت جامعه ای هست که همواره برای فرا رسیدن فصل شکوفه ها مهر و محبت به هم تقدیم می کردن ...