کافه ی خیابان هفتم

صدایی که " تلخ و خسته " است 

باور کن قلبمو باور کن 

قلبی که کوهِ اما شکسته ست ! شکسته ست !

باور کن دستامو باور کن 

که ساقه ی نوازش ِ

باور کن چشم منو باور کن  

که یک قصیده خواهش ِ

وسوسه ی عاشق شدن ... 

التهاب لحظه هام ِ

حسرت فریاد کردن ِ

اسم کسی با صِدام ِ 

اسم تو هر اسمی که هست 

" مثل غزل چه عاشقانه ست "

پر وسوسه مثل " سفر "

مثل غربت صادقانه ست 

باور کن اسممو باور کن 

من " فصل بارونِ برگم "

مطرود باغ و گل و شبنم 

درختم " درخت خشکی " تو دست ِ تگرگم 

باور کن همیشه باور کن

که من به عشق صادقم 

باور کن حرف منو باور کن 

که من همیشه عاشقم

+ لاله ؟! ایکاش بودی کمی به صبر قانعم میکردی ...