کافه ی خیابان هفتم

امروز یه جورایی تولد یکسالگی "روزمرگی های متولد جوزا " ست ...  

جایی که شد دریچه ای برای حضور من و شما !

بهش میگن دنیای مجازی ، فضای مجازی ...

اینجا هر چند ارتباطات مجازی بود ولی آدمهاش واقعی بودن . 

یک سال تمام اینجا نوشتم ! و شماها اومدین و خوندین .

خیلی ها بر این باور بودن که این آوا عجب حوصله ای داره که هر روزش رو می نویسه و لحظه به لحظه ی

 خاطراتش رو ثبت میکنه ! 

از دید بعضیا زیادی سر خوش بودم که هر روزم رو به گذروندن وقتم با این و اون صرف میکردم  

ولی این فقط یک روی سکه هست ! 

آوا هم به اندازه ی خودش مشکلات داشت 

اونم تو دلش چیزایی رو داشت که نه اینجا و نه هیچ جای دیگه نمیتونست ثبت کنه و حتی بیان کنه ...

بودن کسایی که حرفهای منو باور نداشتن و گاها اشاره ای هم کردن که نوشته هام دروغه  و دارم

مثل یک آدم عُقده ای برای خودم خیال پردازی میکنم و دچار اوهام شدم 

در کنار همه ی اینها چیزی که به دست آوردم یک دنیا دوست خوب بود که قدر همشون رو میدونم و به

 جرات میگم که همشون رو دوست دارم 

حالا بعد از گذشت یک سال اومدم تا به " آوا "ی یک ساله یاداوری کنم که تو رو خیلی دوست دارم 

که دوستاشو خیلی دوست دارم 

که تصمیم دارم همچنان بنویسم . نمیدونم تا کی !

ولی در حال حاضر که اینارو می نویسم هیچ فکری برای ننوشتن ندارم و فقط و فقط به فکر نوشتن

 هستم .

از تمومی دوستانی که این مدت منو همراهی کردن کمال تشکر رو دارم 

اسم نمیبرم تا یه وقتی اسم کسی از قلم نیفته و باعث شرمندگی من نشه 

اگه طی این مدت به کسی چیزی گفتم و حرفی زدم که از من رنجید امیدوارم که منو ببخشه 

همینجا ازتون خواهش میکنم بدون اینکه مراعات قلب منو کنین اگه خدای نکرده چیزی هست که از من

 تو دلتون مونده و تا به حال بروز ندادین مطرح کنین تا به لطف خدا رفع شه !  

آدمه دیگه ! یه وقتی میبینی یه جایی ناخواسته رنجشی ایجاد کرد .

وبلاگ عزیزم تولدت مبارک