کافه ی خیابان هفتم

* درست در این تاریخ من متولد شدم و درست در این لحظه تنها برای خودم نشستم و این کلمات رو تایپ میکنم . از ماه قبل تولدم رو مرخصی گرفتم تا برای خودم خوش باشم و از همه ی روزهای خدا حداقل یک روز رو برای خودم زندگی کنم ولی حالا می بینم که به روز مرخصیم رسیدم و هیچ ایده ای براش ندارم . سال قبل میلاد ( خواهر زاده م که سربازه) پیشم بود و من به این شدت تنها و بی انگیزه نبودم . 

پاور سیوینگ گوشیم رو فعال کردم تا فقط اسمس و تماس دریافت کنم . به بقیه گفتم فردا عصر و شبم و این دروغی شاخ دار بود  . می دونم دقیقه به دقیقه ی یک خرداد رو تو خونه برای خودم تنها سر میکنم ولی دلم نمی خواد کسی خلوتم رو بهم بزنه . برای همین دروغ گفتم ( من آدم خوبی نیستم . خودم خبر دارم ) 

نیاید شعار بدین که تاریخ تولد هر کسی یه روزی هست مثل باقی روزها . این هم یک دروغ خوش آب و رنگه . همه دوست دارن روز تولدشون برای افرادی که توی زندگیش مهم هستن بُلد باشه .

امروز خیلی سعی کردم کامنتهای اینستاگرامم رو غیرفعال کنم ولی نمی دونم چرا نشد . تنها نظرات پنج پست انتهایی رو بستم ، برای علی منتخب و مارال [دوستان مجازی و با مرام چندین ساله م] پیام تبریک تولد گذاشتم  و نت گوشیم رو دیس کانکت کردم و گوشی رفت روی پاور سیوینگ ... 

** بـه سال گذشته فکر میکنم . تو پادگان منتظر میلاد بودم تا بیاد و ببینمش . وقتی منو دید کلی ذوق کرد . گوشیم زنگ خورد و اسم کتایون افتاد روی گوشیم ... از زیر مقنعه گوشی رو به گوشم نزدیک کردم و صدا آهنگ میومد ... هپی بردز دی تو یو .... و صدای دوست داشتنی کتایون که از پشت خط تولدم رو تبریک میگفت . این دل نشین ترین تبریک تولدم بود . امیدوارم که حالش خوب باشه . می دونم ! من آوای همیشه همراهه خوبی براش نبودم .