کافه ی خیابان هفتم

* بـیمار مذکور در پست قبلی شکر خدا بهتره . هنوز تو بخش مراقبتهای ویژه به ونتیلاتور وصله ولی هوشیاریش خوبه .البته به خوبی میدونم بیماری که هوشیاره چقدر مبارزه میکنه برای پس زدن اون دستگاه کمک تنفسی لعنتی و این خودش بزرگترین شکنجه ست ... 

**دیشب با یکی از همکارا پشت استیشن پرستاری نشسته بودم و من مشغول نوشتن دستورات تلفنی بودم که یکی از همراه ها اومد و خطاب به یکی از ما گفت " خوشگل خانم یه سئوالی داشتم " من بدون اینکه سرم رو بلند کنم گفتم " بفرما عزیزم ؟" هنوز حرفش رو شروع نکرده بود که دوباره گفتم " حالا با کدوم یکی از این خوشگلا بودی ؟ من یا همکارم ؟ " انقدر سر همین حرف سه نفری خندیدیم که بنده ی خدا دیگه نمی تونست تمرکز کنه بگه حرفش چیه ! 

بعد از اینکه خنده هامون قابل کنترل شد گفت شما تک تکتون زیبا هستین و چهره هاتون نور میده و ... از این جور حرفها ... هیچی دیگه کلی هندونه زد زیر بغلمون الان ما مدل اون پسرایی که میرن بدن سازی (!) اون مدلی راه میریم تا هندونه ها نریزه و به فنا نره . 

*** راستی ! دیروز روز جهانی پرستار بود . پس روزم مبارک :)