کافه ی خیابان هفتم

* ی بیماری تو بخشمون بستریه که علاوه بر دیابت که هر دو کلیه هاشُ از کار انداخته و دیالیزی شده ، از بد روزگار تحت عوارض همون مرض قند بیناییش رو از دست داده و پاهاش هم حس ندارن. یعنی درگیری عوارض نوروپاتی .... از بد روزگار به مرض سرطان هم مبتلاست و داروهای خوراکی شیمی درمانی رو به صورت روتین منزل شخصا مصرف میکنه. البته توسط همراه بهش داده میشه. دیشب ساعت یازد و نیم شب ، همراه در حالی قرص رو توی حلق بیمار میندازه که بیمار کاملا به پشت روی تختش خواب بود و در همون وضعیت آب رو هم پشت بند قرص میریزه تو حلق بیمار بخت برگشته ... منم در حال خوراندن قرص به بیمار دیگه ای بودم که یکدفعه دیدم بخش با صدای جیغ و فریاد عده ای رفت روی هوا. سریع بیمار رو خوابوندم و دویدم دنبال منبع صدا که دیدم همکارام بالا سر یک جنازه در تلاشن تا دندون مصنوعیش رو از فکی که قفل شده در بیارن. انگار از اولش هم مرده بود ... همون حین کد احیای قلبی ریوی اعلام شد .همه ی اینا چند ثانیه بیشتر طول نکشید . تا فهمیدیم قرص خفه ش کرده با کمک همکارا مریض رو نشوندیم و سرش رو به جلو خم کردیم و محکم چند ضربه ای به پشتش کوبوندم و بعد به زیر دیافراگمش فشار وارد کردم یکدفعه مریض به خرخر افتاد. بعده اون هم ساکشن و اکسیژن تراپی .... دیگه تا تیم احیا برسن مریض در حال نفس کشیدن و سرفه های تحریکی بود و شکر خدا عزرائیل دست خالی برگشت. از جانب سوپروایزر و پزشک و باقی تیم احیا هم مورد تقدیر لفظی قرار گرفتیم که سریعا تونستیم عکس العمل صحیح انجام بدیم و مرده رو از نیمه ی تونل نور برگردونیم. حدودا سه دقیقه مرگ رو تجربه کرد 😕 تا یه ساعت تو شوک بود و لام تا کام حرفی نمیزد. بعد از اونم شروع کرد به ذکر قرآن ... مطمئنم اگه چشمش نمیدید دیشب روحش اون اطراف در حال نظاره کردن ما بود و یحتمل دید چه مشتهایی نثارش کردم . فقط شانس بیارم نخواد ازم انتقام بگیره 😅😅😅
الان اگه میخندم واسه اینه که بخیر گذشت وگر نه حالا بابت مظلوم ترین نوع مرگ هنوزم دپرس بودم....