کافه ی خیابان هفتم

* بـا مادر محمد حرف میزنم . میگه بحرف مردم اهمیت نده ...تو داری زحمت میکشی برای خونواده ت . هیچ کار بدی نکردی و اتفاقا تصمیم بجایی گرفتی ... 

توی خلوتم به فکر فرو میرم !!! فکرایی که بمحض تنها شدن همیشه میاد سراغم ... با خودم روراست هستم . من تنها و تنها برای خونواده م اینجام . هدفی که لازمه ی بدست آوردنش گذر از این دوران ِ سخته . ما می تونیم ...  

بقول مادرشوهر " دهن مردم بی نهایت گشاده و حرف هم (!) باد ِ هواااا ...

اگر می خواهی من را قضاوت کنی ، با کفشهایم راه برو 

دردهایم را بکش ...

روزها و سالهایم را بگذران 

آن گاه مرا قضاوت کن ... 

** مـدتی قبل سر خیابونمون کیف ِ خواهر کوچیکه ی محمدُ زدن ! با کلیه ی متعلقاتش . از اون روز به بعد تو دل همه مون ترس بدی افتاده . من که از دم ِ خونه تا وقتی سر خیابون داخل ِ ماشین بشینم شصت بار کیفمُ از این دست به اون دست میدم . با شنیدن صدای موتور و ماشینی که مخصوصا از پشت سر میاد سریعا برمیگردم و خودمُ کنار میکشم . خواهر ِ محمد هم بدتر . هنوز با یاداوریِ صحنه ی سرقت میگه باورم نمیشه کیف منُ هم زدن ...  خلاصه که تو فکر تهیه ی نوعی وسیله ی دفاع شخصی هستم :))))