MeLoDiC

بایگانی بهمن ۱۳۹۵ :: کافه ی خیابان هفتم

کافه ی خیابان هفتم

... به صرف یک فنجان چای

کافه ی خیابان هفتم

... به صرف یک فنجان چای

کافه ی خیابان هفتم

♥ روزمرگیهای متولد جوزا (سابق) ♥
..
....
اینجا می نویسم ...
گاهی از خودم ...
و گاه از آنچه که می بینم و می شنوم ...
......
....
..

خدا را چه دیدی ؟
شاید روزی
در کافه ای دنج و خلوت
این کلمه ها و نوشته ها
صوت شدند ...
برای گوشهای "تو"
که ! روی صندلی ...
رو به روی من نشسته ای
و برای یک بار هم که شده
چای تو سرد می شود
بس که خیره مانده ای
به "من "... (کپی)
....
......
..
داری در خیابان راه می روی
یا در یک مهمانی هستی
یا اصلا" تنها هستی
و بعد یک دفعه کَند و کاو میکنی
در چشم های کسی نگاه میکنی
و ناگهان می فهمی که این
می تواند شروع چیزی بزرگ باشد

پیام های کوتاه
بایگانی

۱۱ مطلب در بهمن ۱۳۹۵ ثبت شده است

۳۰
بهمن
۹۵

این پست مربوط به یک سال و نیم قبل میشه :) [کلیک]

 

بنده دیشب رو به روی همکار عزیز ( مسئول شیفتمون) قرار گرفتم و بسان ِ یک مَرد اعتراف کردم اوایل چقدر دوسش نداشتم :) ازش حلالیت خواستم و بابت قضاوت عجولانه م ازش عذر خواهی کردم . ایشون هم اعتراف کرد که متاسفانه سطح برخورد اجتماعیشون در برابر افراد نا آشنا خیلی پایینه و همیشه در برخورد اول طرف مقابل رو از خودشون می رنجونن . یه جورایی همدیگه رو به خوبی درک کردیم .

آخرش پرسید الانم همون حس رو به من داری ؟ گفتم الان که شدیدا دوستت دارم ... واقعا هم همینطوره . خیلی وقته که تو دلم اخلاق و منش و مخصوصا حس مسئولیت پذیریش در قبال کارش رو تحسین میکنم . خوشحالم که تونستم بعده این همه وقت حرفم رو بهش بزنم . واقعا بیخ گلوم گیر کرده بود و ناگفته نمونه بابت قضاوتم عذاب وجدان هم داشتم :) 

+ عکس بی مناسبت ثبت شد . مربوط به بارش برفه هفته ی قبله :) 

  • ۲ نظر
  • شنبه ۳۰ بهمن ۹۵ ، ۰۰:۴۱
  • ** آوا **
۲۹
بهمن
۹۵

عنوان : مصرع آغازین شعری از شاعر بزرگ کشورمون حافظ شیرازی :) 

ای که در کشتن ما هیچ مدارا نکنی ... 

آقا یزدان ، روشنای عزیز ، شادی گل و آقا جواد خوش اومدین .

خوشحال میشم که ذوقتون رو باهام شریک شین . منتظر هنر و قلم زیباتون هستم . 

با تشکر از شما :) 

کلامی با سایر دوستان 

هر کدوم از عزیزانی که تمایل داشتن می تونن در این مشاعره شرکت کنن . سخت نیست . هر کسی هر چقدر توانایی و ذوقش رو داره مصرع بالا ( عنوان) رو ادامه میده . این مسابقه نیست . صرفا بهونه ای هست برای دور هم بودن و کمی قلقلک دادن توانایی هر فرد . هر کدوم از شما دوستانِ همیشه همراه که تمایل داشتین می تونین شرکت کنین . منم خوشحال میشم . 

هنر و ذوق دوستان رو در ادامه ی مطلب ثبت کردم  لبخند

  • ** آوا **
۲۸
بهمن
۹۵

* تـو یه بخشی کار میکنم که تقریبا نیمی از بیمارهاش مبتلا به این بیماری صعب العلاج و شاید بشه گفت حتی لاعلاجن ! بخدا افسردگی گرفتم . وقتی بیمار جدیدی میاد و با این تشخیص تشکیل پرونده میده علیرغم اینکه سعی میکنیم امیدوارش کنیم ولی وقتی تو ذهنمون دنبال یه مورد می گردیم که مثال بزنیم خوب شده هیچی پیدا نمیشه . هر بار یه کیس جدید که یا خیلی جوونن و آدم دلش برای جوونیشون کباب میشه و یا از شدت کهولت سن خونواده رضایت به جراحی و شیمی درمانی نمیدن و یا میان ساله و هزار امید و آرزو برای فرزندان جوونش داره . مثلا همین حالا یکی تو بخشمون هست که توی اسفند ماه عروسیه پسرشه . حالا که باید در تدارک مجلس عروسی پسرش باشه بیشتر از یکماهه که در بخشمون بستری و نوتروفیل خونش صفر !!! باید ایزوله ی معکوس بشه ولی نداره که هزینه ش رو بده ! دائما تبهای بالای چهل درجه ... نمیدونم تا عروسیه پسرش دووم میاره یا نه . 

امروز صبح با تماس زن عمو (سین) از خواب بیدار شدم . گریه میکرد . مطلع شدم که دوست صمیمی چند ساله ش که همسایه ی فعلیشونم هست مبتلا شده . قراره فردا بیمارستانمون بستری شه برای عمل تا بخشی از کولون برداشته شه . گفتم انشالله که پاتولوژیش منفی باشه . همینطور که گریه میکرد گفت متاسفانه جواب پاتولوژیش بدخیم گزارش شده :((( این درد لامذهب چرا انقدر زیاد شده ؟ یا شاید چون من تو بخش مربوطه کار میکنم انقدر آمارش به نظرم زیاد میاد . هوم ؟ نمی دونم . هر چی که هست زجر آوره . 

لطفا برای شفای بیماران دعا کنین ... 

** زندگیم روتین وار میگذره . معمولا بدون افت و خیز . کارهای روزمره م بقدری رو روال همیشگی انجام میشه که وقتی از خواب بیدار میشم اساسا اهل خونه می دونن که قدم بعدی که برمیدارم چیه ! این یکنواختی بشدت خسته م کرده . گاهی حتی دوست دارم خودم رو سورپرایز کنم ولی نمی دونم چطور . کاش می تونستم از این حالت رخوت در بیام . گاهی حتی دلم تنگ میشه برای وقتایی که صدای ترانه ای رو بالا می بردم و باهاش دیوونه بازی در میاوردم و کلی تخلیه انرژی میشدم . اینجا ولی شرایط طوریه که حتی این هم شدنی نیست . 

 

+ اندازه ی فونت خوبه ؟ لبخند

  • ۸ نظر
  • پنجشنبه ۲۸ بهمن ۹۵ ، ۱۴:۱۷
  • ** آوا **
۲۶
بهمن
۹۵

 مکان : مترو خط تجریش 

زمان : عصر چند روز قبل 

جمعیت به شکل عجیبی زیاده ! به یکی از ایستگاه های چند مسیره میرسیم که ازدحام به شکل وحشتناکی به داخل هجوم میارن . من دقیقا جفت در رو به رویی گیر افتادم . در حالیکه کیفم رو بین دو تا پاهام نگه داشتم تمام تلاشم رو میکنم که دستم رو به چیزی گیر بدم تا تعادلم رو حفظ کنم . ایستگاه بعد سه چهار نفری پیاده میشن و باز افراد بیشتری داخل میشن . کمی خودم رو به کنار میکشم و به شیشه ی جانبی تکیه میدم . شش خانوم جلوی من ایستادن و با هم حرف از دمنوش میزنن ! قراره همگی خونه ی یکی از اونها برن به صرف دمنوش . ملت عجب خوشی ان . دو ایستگاه بعد هم به همین ترتیب تعداد کمتری خارج میشن و چند برابر وارد ... دقیقا حس میکنم بین جمعیتی از بانوان گیر افتادم . نفسم تنگ و تنگ تر میشه . مترو با سرعت در حال حرکته و من لحظه به لحظه رنگم پریده تر میشه . خم میشم تا بلکه کیفم رو به بالا بکشم تا اسپری م رو بردارم ولی امکان دسترسی به کیف هیچ جوره نیست . از پشت به شیشه چسبیدم و از جلو هم چند نفر به سینه م فشار میارن . قفسه سینه م هیچ راهی برای دم و بازدم نداره . یه لحظه سرم گیج میره و با فریاد میگم " وای خدا خفه شدم " از صدای فریادم اون چند تا خانمی کنه بهم چسبیدن کمی خودشون رو عقب میکشن و دو سه تایی نفس عمیق میکشم . یکی از خانمها متوجه ی تلاش من برای برداشتن کیفم میشه . دستش رو از بین پای چند نفر رد میکنه و کیفم رو میگیره و میکشه بالا . هنوز جا برای نفس کشیدن نیست . با سختی اسپری رو پیدا میکنم و دور و بری ها با دیدم اسپری تازه متوجه حاد شدن وضعم میشن . به هر شکلی که هست دورم رو خلوت میکنن و چند پاف روونه ی ریه م میکنم . سرم رو به در تکیه میدم و در حالیکه اشک میریزم چند نفس عمیق به ریه هام می فرستم . اون خانمی که دوستاش رو به صرف دمنوش دعوت کرده بود از داخل کیفش یک بطری نصفه و نیمه آب در میاره و کمی از آب رو به صورتم می پاشه و مقداری هم به خوردم میده . ما بین تمام این بدبختی ها چشمم میخوره به رد رژ لبی که دور بطری آبه . ولی وقت ایش و این حرفا نیست . چند قلپ میخورم و کمی بهتر میشم . ایستگاه بعدی با اینکه مقصدم نبوده بهر شکلی که هست از اون خیل جمعیت خودم رو می کشم بیرون و روی صندلی کنار سکو میشینم . یکی از دستفروشهای مترو با بار و بندیلش رو به روم قرار میگیره و ازم میخواد تا اگه کمکی ازش بر میاد برام انجام بده . تشکر میکنم و با چشمام تائید میکنم که خوبم . ده دقیقه استراحت میکنم و بعد از عبور چند مترو ، با متروی سومی خودم رو به مقصد میرسونم . 

دو سه شب قبل تو اخبار گفتن در بازی فوتبال یکی از کشورهای خارجی چند نفر در دقیقه ی هفت بازی از فشار ازدحام به دلیل خفگی پشت درهای استادیوم ، فوت شدن . چقدر من درکشون کردم . واقعا خیلی بد بود . 

* دیشب فهمیدم که یکی از بهترین فوق تخصصهای بیماریهای کلیوی بیمارستانمون به دلیل عود کردن بیماری کنسر ریه ارست کرده و سی پی آر شده . وقتی بالا سرش رفتم علیرغم اینکه اینتوبه بود و تنفسش وابسته به ونتیلاتور به چشم خودم دیدم که از چشمهاش اشک میریخت . تا وقتی میومدیم هنوز در همون وضع بود و چند ساعته خبر ندارم که بعد از اومدن ما چی پیش اومد. امیدوارم که خدا کمکش کنه . 

** قـراره یه تصمیم مهم بگیرم . تصمیمی که می تونه یه سکوی پرش باشه برام . حالا تا حتمی شدنش نمی تونم بگم جریان از چه قراره . ولی همین حالا ، با همین شرایط هم خیلی خوشحالم که من جز بهترین ها بودم . 

*** بـاباحاجی حالشون خوبه . ممنون از دوستانی که برای سلامتشون دعا کردن . 

+ یکی از دانشجوهای سابقم تماس گرفت و اولش با ابراز دلتنگی و تبریک روز ولنتاین شروع کرد و کم کم درد دلش وا شد و دقیقا 53 دقیقه  صحبت کردیم و آخرین جمله ش این بود که صحبت کردنش با من باعث آرامشش شده :) 

بعدا نوشت : دکتر عزیزمون صبح بیست و هفتم بهمن ماه فوت شد . خدا رحمتش کنه . 

  • ۵ نظر
  • سه شنبه ۲۶ بهمن ۹۵ ، ۰۱:۵۸
  • ** آوا **
۲۰
بهمن
۹۵

* امروز باباحاجی عمل میشه. لطفا برای سلامتش دعا کنین.  به امید خدا امروز عصر محمد و یاس میان سمت کرج و اگه خدا بخواد فردا صبح وقتی برمیگردم خونه میبینمشون. خودم هشت صبح امروز میرم سر کار و فردا حدودای نه و نیم برمیگردم خونه. از بیست و چهار ساعتم میگذره . فکر کنم فردا باید افقی برگردم خونه !!! 

+ از کلاسهای مزخرف اعتبار بخشی بیزارم:-((((( امتحان ترالی کد داریم. هی وای من ... 

  • ۴ نظر
  • چهارشنبه ۲۰ بهمن ۹۵ ، ۰۷:۰۳
  • ** آوا **
۱۸
بهمن
۹۵

* عـزیزانی که خواهر کوچولوی من _ رها _ رو به خاطر دارن به گمونم این رو هم بیاد داشته باشن که عشق این مدل ژست ها ( البته اگه اسمش رو بشه ژست گذاشت . که نمیشه :دی ) بوده . این عکس هم رهاورد سفر ماه قبلم به شماله . محل عکس هم مربوط میشه به پارک سی سنگان - حد فاصل نور و نوشهر . به خواسته ی خودش این عکس رو مخصوص وبلاگم گرفتم . گفت بزار وبلاگت تا دوستات ببینن  :دی

* جـا کتابیم که در واقع بالاش قفسه ی کتابه و قسمت پایینیش میز کامپیوتر ! بک گراند ساده و سفیدی داشت که دائما تو ذوقم میزد . چند روز قبل برچسب خریدم و به اتفاق پریسا افتادیم به جونش . الان این طرح زیبا جایگزین بک گراند سفید شده و خیلی دوسش دارم . چند تایی عکس از عزیزام داشتم که اونارو هم در جاهای مختلفش قرار دادم تا هر بار که نگاهشون میکنم لذت دنیوی و اخروی نصیبم شه . 

* هـر کسی به طریقی محبت خودش رو نشون میده . این حیوون هم محبتش رو اینطور خرکی نشون میده . وقتی دلش تنگ میشه یورش میاره و میشینه روی سرم . اینجا چنگولاش تو سرم فرو میرفت هر کاری میکردم بلند نمی شد . در نهایت با بدبختی در حالیکه موهام به ناخنهاش گیر کرده بود از سرم جدا شد . تا یه ساعت هم بهم پشت کرده بود و باهام قهر بود که چرا از اوج به زیر آوردمش :) 

* و اما در نهایت این گل ِ زیبا :) چند روز قبل که بعد از شب کاری در خواب غفلت به سر می بردم وقتی چشم باز کردم این تک شاخه گل زیبا رو ، روی میزم دیدم . حس قشنگیه . فکر کنم بتونین درک کنین . اینکه بدونی کسی رو دارین که بیادت بوده . بله ! خواهر شوهر گرام به پاس قدردانی از پرستار ، بعد از عضویت در کمپین شاخه گلی برای پرستار زحمت کشیدن و سورپرایزم کردن . شاید باز هم یکی بیاد و بگه اگه کسی واسه من همچین چیزی میاورد من دق میکردم ( از ناچیز بودنش) . ولی باید بگم برعکس من بی نهایت ذوق کردم . چون علاوه بر نفس عمل که واقعا قابل تقدیر بود این شاخه گل من رو به یاد اولین گلی که هدیه گرفتم میندازه . الانم خشکش کردم و گذاشتم کنار تابلویی که پریسا برام درست کرد و هر بار که نگاهم بهش میخوره دو اتفاق زیبا توی ذهنم تداعی میشه . یادمون باشه که بی منت عشق بورزیم و برای دوست داشتنمون قیمت و فی تعیین نکنیم . محبت تنها چیزیه که هیچ کسی نمی تونه براش قیمت بزاره و بی شک وقتی نگاهی عاشق باشه و دستی به دلی گرم باشه تقدیم کردن یک شاخه گل می تونه قشنگترین هدیه باشه . 

+ دلم برای پست های تصویریم تنگ شده بود . این چند تا عکس هم با اسکرین شات از پیج اینستام گرفتم واسه همین کم کیفیت شدن . دیگه به بزرگواری خودتون ببخشین . 

  • ۵ نظر
  • دوشنبه ۱۸ بهمن ۹۵ ، ۰۱:۴۱
  • ** آوا **
۱۷
بهمن
۹۵

* آخره هفته باباحاجی جراحی داره . جراحی سنگینی نیست ولی خب مسلما وقتی من واسه غریبه ها پرستار هستم ، انتظار میره در چنین شرایطی کنارشون باشم . برای همین چند روز قبل درخواست کتبی نوشتم که یه شیفت شبم رو آف کنم و از اینکه ساعت کم نیارم مجبور بودم یه روزش رو مرخصی رد کنم . درخواست رو تو استیشن جلوی دید سرپرستار گذاشتم و رفتم کارگزینی تا استعلام مرخصی بگیرم . با خودم گفتم که وقتی برگشتم تو بخش تا استعلام رو بدم براشون توضیح میدم که علت درخواستم چه بوده . ولی خب از اونجا که کارمندای مربوطه جلسه داشتن استعلام رو گذاشتم روی میز و رفتم کلاس . بعد از اون هم یکی از همکارا گفت من استعلامت رو میگیرم و میبرم بخش . روال کار به این صورته که برای تغییر شیفتها باید وارد هفته ی مربوطه بشیم تا بتونن تغییرات رو انجام بدن . منم دیدم تا درخواست من هنوز چند روزی مونده . گفتم خب شیفت بعدی که رفتم بخش به سرپرستار توضیح میدم ولی از شانسم فرداش میشد پنجشنبه و جمعه ایشون نبودن . به محض اینکه جمعه همکار جایگزین ِ سرپرستار وارد شد با چمشهایی ور قلنبیده که حاکی از وا اسفای جنایتی نابخشوده بود گفت " تووووو چطور به سرپرستار نگفته رفتی استعلام هم گرفتی . این توهینه . این بی احترامیه . این فلان و بهمانه " دیدم حرفاش تموم نمیشه . گفتم خودم با خانم سرپرستار صحبت میکنم . درخواستم رو بهمراه استعلام مرخصیم برداشتم و منهدمش کردم . 

امروز صبح سرپرستارمون رو دیدم . موضوع درخواستم رو براش تعریف کردم . با چهره ای آروم و لبخندی ملیح بر لب گفت عزیزم حتما ترتیب اثر میدم . گفتم پس با اجازه تون من فردا استعلام میگیرم و براتون میارم . ادامه داد که نهههه . همون استعلامی که گرفتی همون هست . نیاز نیست . گفتم خب اون دیگه نیست :) و دلم می ترکید اگه نمیگفتم فلانی چطور متهمم کرد که رفتارم دور از ادب بوده . گفت اون واسه خودش گفته . من ناراحت نشدم ولی چون به اون درخواست بیش از یک هفته مونده بود گفتم چطور انقدر زود درخواست تغییر شیفت داد ولی بهم نگفت . همین ! خلاصه که با درخواستم به راحتی موافقت کرد و الان تو این فکرم که واقعا یه سریا واسه پاچه خواری چه کارها که نمیکنن . جو میدن اساسی . 

و جالبتر اینکه دیروز که وارد بخش شدم کل روز کارامون میگفتن چرا یهویی درخواست آف دادی ؟! یعنی این خبر درخواست من مثل چی تو بخش آوازه شده بود :( هی وای من . اینجاست که میگن شاه ببخشه شیخ علی خان نمی بخشه . همکارای هم شیفتم شکایتی نداشتن ولی امان از دست این همکارای روزکار :)))) 

** دیشب دو تا بیماره کنسری داشتم . یکی کنسر تخمدان متاستاتیک . اون یکی هم کنسر برست متاستاتیک ... هر دوشون هم سن خودم بودن . اولی حتی بچه هم نداشت ولی دومی دو تا بچه ی کوچیک داشت . هر بار که رفتم بهشون سرکشی کنم هر دوشون از درد می نالیدن . دیشب شب پر دردی داشتن . منم کاملا مستاصل . نمی دونستم چطور می تونم آرومشون کنم . دیشب واقعا شب بدی بود. حتی برای من . 

  • ۶ نظر
  • يكشنبه ۱۷ بهمن ۹۵ ، ۱۹:۴۸
  • ** آوا **
۱۵
بهمن
۹۵

1 _ ( لالا لند  )...la la land . 2016 

کارگردان :  Damien Chazelle 

امتیاز فیلم : 8.8/10

 ژانر ! کاملا دلی . موزیکال . عاشقانه . کمدی . درام . تخیلی . هر ژانری که فکرش رو کنی . 

فیلمی که حتی تا آخرین ثانیه ش منتظر یک اتفاق متفاوتی ... 

اگه ندیدین حتما ببینید . 

توصیه ی آوا به مجردها . اگه تو انتخابتون شک و تردید دارین حتما تماشا کنین ، مطمئنا نکته ی مهمی واسه شما داره . به این حرف من حتی ذره ای شک نکنید . 

2 _ ( نفس نکش)  Don't Breathe . 2016

کارگردان : Fede Alvarez - 2016 

ژانر : ترسناک

امتیاز فلیم : ( 8/10) 

اگه دل تماشای فیلمهای خشن رو دارین فیلم قشنگیه که با دیدنش نمیگین وقتمون هدر رفت . 

  • ۶ نظر
  • جمعه ۱۵ بهمن ۹۵ ، ۲۳:۰۵
  • ** آوا **
۰۶
بهمن
۹۵

* اگه به من باشه مطمئنا " هرکول پوآرو " رو انتخاب میکنم . اون تیزبین و زرنگه . نمیشه سرش کلاه گذاشت . دیسیپلین خاصی داره . و از همه مهمتر اینکه براش فرق نمیکنه مجرم زن باشه یا مرد . قشنگ باشه یا زشت . هر کسی که باشه بی شک هرکول پوآرو پته ش رو میریزه رو آب . انتخاب من این مرد بلژیکیه . صد در صد ... !!! 

  • ۷ نظر
  • چهارشنبه ۰۶ بهمن ۹۵ ، ۰۴:۰۲
  • ** آوا **
۰۴
بهمن
۹۵

* یـادمه تو برنامه ی رامبد جوان پسر جوونی قرار بود واژه ی " تراکنش موفق " رو به صورت پانتومیم اجرا کنه تا رفیقش اون واژه رو حدس بزنه ! حرکات نمادی اون پسر برام خیلی بی مفهوم بود . میگفتم این چرا این جوری رفتار میکنه ؟ حالا چرا انقدر خودش رو اینور و اونور میزنه و به اندامش کش و قوس میده . خلاصه که رفیقش نتونست واژه رو حدس بزنه و باختن . و من همیشه فکر میکردم واژه ی تراکنش رو چطور میشه به صورت پانتومیم اجرا کرد . 

تا شد دیشب ! همکاری دارم که مازنی هستن .البته خودمم از همین استانم ولی مازنی ها در واقع مربوط به شرق استان میشن و شهر ما غربی ترین نقطه ی استان . از نظر گویش زبان محلی ما به گیلک معروفه . اونها مازنی حرف میزنن و سمت ما گیلکی . ولی خب خیلی از جوونها و نسل جدیدها فارسی حرف میزنن و لهجه ی شمالیشون در گویش فارسیشون مشخصه ولی در کل فارسی حرف میزنن . 

دیدین کسی از شدت گشنگی بدنش شروع به لرزشهای ریز و پشت سر هم میکنه ؟ در زبان محلی ما به این حالت میگن " پِرکِنِش " به معنی پریدن که احتمالا منظور همون پریدن عضلات بدن باشه ( دقیق نمیدونم ) ! دیشب چون کارمون خیلی زیاد بود دیروقت شام خوردیم و قبل از شام من دقیقا دچار همون حالت لرزش و رعشه شدم . خطاب به همکارم گفتم از گشنگی بقول خودمون ( شمالیها ) دچاره پرکنش شدم ! بلند بلند خندید و گفت پرکنش چیهههه ! تراکنش . و من اونجا بود که فهمیدم چرا اون پسر تو برنامه ی رامبد ( خندوانه ) انقدر به هیکل خودش پیچ و تاب میداد . مُرده بودم از خنده . گفتم ترااااکنش ؟؟؟ با تعجب نگام کرد و گفت آره مگه شما نمیگین ؟! گفتم والا ما به تنها چیری که میگیم تراکنش همون تائیدیه ی عملیات بانکیه و امثالهم :دی 

الان که فکر میکنم میگم لابد یا اون پسر مازنی بوده ! یا پدر و مادرش :) هنوزم از یاداوری حالتهاش خنده م میگیره . 

  • ۸ نظر
  • دوشنبه ۰۴ بهمن ۹۵ ، ۰۰:۲۷
  • ** آوا **
۰۲
بهمن
۹۵

* غم مظلومیت دلاور مردانی که زیر کوهی آوار شده از آهن مدفون شدن بقدری عظیمه و دلخراش که زبانم قاصره از بیان حدت و شدت این درد ....

و آتشی که هنوز میسوزاند ... هم جسم تو را و هم قلب مرا ... لعنت به این آتش جهل و نادانی و لعنت به این سی دی ماه سیاه دل که عزیزانتان را سیاه پوش کرد ....

# دی ماهی که دو شب یلدا داشت ... یکی اول و یکی آخر ... یلدای اول سرخ رو و دلچسب .... یلدای آخر سرخ رو و دل سوز .... لعنت به این یلداهای پر دردی که دل می سوزاند. 

# از رنجی که می بریم ...

  • ۵ نظر
  • شنبه ۰۲ بهمن ۹۵ ، ۱۶:۴۵
  • ** آوا **