کافه ی خیابان هفتم

* یه وقتایی یه چیزی مثل لطافت پری نرم چشاتُ می بره تو عالم خواب و خلسه

سبک میشی . . .

چشاتُ می بندی و به هر چیزی که دلت میخواد شاخ و برگ میدی . . .

حسهای قشنگی که داریُ رویاوار تو ذهنت مرور میکنی

میدونی همش فکر و خیالِ . . .

میدونی به محض اینکه چشم وا کنی انگار یه ترکه برداشتی و به ابر خیالت ضربه های متوالی زدی

انقدر زیاد میزنی که مثل بخار جلوی چشات محو میشن . . .

با اینکه اینو میدونی . . .

با اینکه میدونی خوشی این حس به اندازه ی همون حس بی وزنی و خلسه ست ولی

مجبوری . . .

 آروم خیلی آروم چشماتو باز کنی 

تا برگردی به حقیقتِ  زندگی . . .

میدونی چه چیزی شیرینی این رویای سبک رو به تلخی تبدیل میکنه ؟!

اینکه وقتی چشماتُ باز میکنی ، می بینی اون چیزی که جلوی چشمات ِ فقط سقف سفیدِ  اتاقتِ

و پاهایی که روی هم افتاده و تکیه زدن به شونه های دیوار اتاق . . .

اونوقتِ که یه آه از عمیق ترین نقطه ی ریه هات میدی به بیرون . . .

و یه لبخند که تلخیش از تلخی تلخ ترین قهوه ی دنیا هم تلخ تره می شینه رو لبات . . . 

و تو دلت میگی " بیچاره من . . . بیچاره دل . . . بیچاره دل من "

*  آوا

+ عاشق اون لحظات هستم که بدون فکر تایپ میکنم . با حس درون . . . 

+ دوستتون دارم . . .