کافه ی خیابان هفتم

همیشه هوایی ام میکند . باران را میگویم ... 

جایی خواندم " شیشه ی پنجره را باران شست ... " 

راستش را بگویم ؟ نزدیک دل یکی از شماها بودم که دلم هوای بارانی خواست ...!

+ با اینکه دختر شمالم . با اینکه سرزمینم سیراب از بارونه ولی من همیشه مشتاقم براش ... مثل حالا ! 

درست مثل صدای مازیار فلاحی . حتی وقتی میخونه ...

تازه عادت کرده بودم که تو تنهایی بمونم 

ولی وقتی تو رو دیدم دیگه گفتم " نمیتونم " ...

تازه عادت کرده بودم که باشم تنهای تنها 

تا که دیدمت دلم گفت تویی اون عشق تو رویا ... 

+ رها اینجا بود به همراه مانی نازم و شوهرش . شاید به اندازه ی یه ساعت ! حتی کمتر . این بچه توی راه پله قلبم رو با خودش کند و برد وقتی اونطور ریز ریز میگفت " فردا صبح میام اینجا می خوابم " ! قدیمیا راست میگفتن ! " اینجا خونه ی خاله ست . باید راحت بود " :دی