کافه ی خیابان هفتم

با تنی گـُر گرفته و لپهایی گل انداخته که تب داره ! 

و چشمهایی که به رنگ خون در اومده ... 

و صدایی که از صدای خروس هم خش دار تره ! 

همه ی اینا به کنار ! 

با ذهنی مغشوش و فکری آشفته ...

این آخریه شده تموم درد وجودم ! 

+ دلم میشکنه وقتی می بینم همه مریض میشن و استعلاجی میگیرن ! اونوقت ما که مثلا بعنوان کادر درمانیم باید حتی شده جنازه مون رو بکشیم بریم بیمارستان تا شیفت بدیم . دو روزه با حال داغون میرم بخش ! کسی هم دلش بحالم نمیسوزه ...! امروزم که دیگه نوبرش بوده همه جوره . 

+ اوستا کریم دمت واقعا گرم . گل کاشتی ... 

+ فعلا حس تائید کردن نظرات پست قبلی رو ندارم . شرمنده ...