کافه ی خیابان هفتم

هزار جهد بکردم که یار من باشی

مُراد بخش دل بی قرار من باشی

***

چراغ دیده شب زنده دار من گردی

انیس خاطر امیدوار من باشی

***

چو خسروان ملاحت به بندگان نازند

تو در میانه خداوندگار من باشی

***

از آن عقیق که خونین دلم ز عشوه او

اگر کنم گله ای غمگسار من باشی

***

در آن چمن که بُتان دست عاشقان گیرند

گرت ز دست برآید نگار من باشی

***

شبی به کلبه احزان عاشقان آیی

دمی انیس  دل سوگوار من باشی

***

شود غزاله خورشید صید لاغر من

گر آهویی چو تو یک دم شکار من باشی

*** 

سه بوسه کز دو لبت کرده ای وظیفه من

اگر ادا نکنی قرض دار من باشی

***

من این مُراد ببینم به خود که نیم شبی

به جای اشک روان در کنار من باشی ؟

***

من ار چه حافظ شهرم ، جوی نمی ارزم

مگر تو از کرم خویش یار من باشی