کافه ی خیابان هفتم

امروز صبح وقتی چشم باز کردم آدرس وبلاگش همانند یک جرقه تو ذهنم نور زد . تایپ کردم و با این تصویر رو به رو شدم ... 

انگار کسی قلبمُ تو مشتش فشرده کرد . با نهایت نیرو و توان . اشک تو چشمام حلقه زد و حتی سرازیر شد . واقعیتُ بگم نائیریکا ؟! کمی به تو غبطه هم خوردم که جرات چنین کاریُ داشتی . چیزی که من نداشتم و ندارم . 

و نهایت اینجا ... 

** شاید تمام اینها جرقه ای باشد برای اینکه من آخرین پست این وبلاگُ همین لحظه ثبت کنم . از همه ی دوستان حلالیت می طلبم . مخصوصا از آقا یزدان که عطای اینجا را به لقایش بخشیدن . اینجا رو بخاطر آرامشی که بهم میداد دوست داشتم . حسی که ذره ای از اونُ تو فیس بوک هیچوقت تجربه نکردم . حسی که حتی در دنیای واقعی با افراد واقعی کسب نکردم . چند روزی هست که برای موندن بی بهانه شدم ... 

*** نظرات دوستان جواب داده شد .