کافه ی خیابان هفتم

" بزن آتش به عود استخوانم

که بوی عشق بر خیزد ز جانم "

[ اگر با دیگران قاه قاه بخندی

جفا کردی به اشک و بغض و آهم

ترا به پاسبان لو می دهم من

که تا خرسند شود روح و روانم

جفا کردی و با غیر ، شوخ گشتی

فقط گفتی که من اینم ! نه آنم ! ( همینم که هستم )

همه ش یکسر مرا تحقیر کردی

فکندی حلقه ای بر دست و پایم

مرا اینجا زمین گیرم نمودی

ولیکن ، فارغ از مرگ و زوالم

از آن شب که جهیدی و برفتی

بخود گفتم که من بی خانمانم

ولی حالا که من اینجا نشستم

تو همچون موشی و من پهلوانم

طبیان بهر تو مرهم ندارند

ولی من خود دلیل ِ التیامم  

دلم را بهر تو تنبیه نمودم

بگفتا ! با کسی کاری ندارم

تو کَس بودی و خود ناکس نمودی

برو! با ناکسان حرفی ندارم

زدی جفتک ! به ظاهر رَم نمودی

تو چون اسبی و من بر تو سوارم

به تو گفتم که این رسم ادب نیست

بگفتی با ادب کاری ندارم  ]