کافه ی خیابان هفتم

* نمیدونم بگم خوشختانه یا بگم بدبختانه .... خلاصه ی کلام بیمار مذکور آقا محمد نبوده ، بلکه آبجی کوچیکه ش بوده که روز شنبه تحت عمل جراحی سنگینی که حدودا چهار ساعت و نیم طول کشید ، بعد از اونهمه انتظار و چشم براهی تک تک اعضای خونواده ، دکتر با ابراز خرسندی از نتیجه ی عمل ما رو بی نهایت خوشحال کرد. تا به این لحظه هنوز بستری و از ترخیص فعلا خبری نیست .  این بند صرفا جهت روشن سازی ابهامات ایجاد شده هست و مخصوصا اینکه در مواردی فکر کردن مشکل مربوط به محمد. بهر حال از توجهتون ممنونم. شکر خدا حال عمومی بیمارمون خوبه و انشالله خوبترم میشه . 

امشب من در سمت همراه بر بالین بیمار مذکور ادای وظیفه میکنم . با خودم فکر میکنم واقعا ما چه آدمهای با شعوری هستیم. خودم و بیمار مظلومم رو با (بعضی از ) بیمارها و همراهان بخشمون که مقایسه میکنم واقعا برای بار هزارم میگم فرهنگ داشتن چیز خیلی خوبیه . متاسفانه حمیده خیلی زود تحت تاثیر عوارض بعده عمل دچار ترشحات شدید ریوی شده که مستلزمه حرکت بیشتره. تشویقش کردم که راه بره. درن (لوله ی مخصوص جهت تخلیه ترشحات محل جراحی) رو کلمپ کردم و با کمک از تخت خارج شد . دستشو گرفتم و چند دوری توی بخش قدم زد. تشویقش کردم به سرفه کردن. در نهایت قسمت بیست و ششم شهرزاد رو دید و مسکن گرفت و خوابید انطفلی انقدر ریه ش ترشح داره که به حالت نیمه نشسته خوابیده :-(

حالا چرا میگم فرهنگ چیز خوبیه؟!چون وقتایی که مثلا من بالین بیمار بدحالی هستم یه همراه دیگه میاد میگه بیا سرم مامان رو جدا کن راه بره. میگم کمی صبر کن این بیمار حالش خوب نیست میام. نرس بعدی رو میبینه بهش میگه تو بیا همکارت که بین بیمارها بده و خوبه میکنه . این یه مثال ساده از بی فرهنگیه. چون ما اولویت کارهامون رو به خوبی بلدیم. میدونیم تاخیر چه کاری چه عواقبی داره. حالا همون همراه شاکی میشه و میگه شماها جای ما نیستین درکمون کنین. خب الان ما جای اون . البته این صرفا یه مثال خیلی خیلی ساده و پیش پا افتاده ست . صرفا جهت درک وضعیت موجود مطرح شده :-) 

دیشب شبکار بودم ، امشبم اینجا شبکارم ، فردا شبم باز بیمارستان خودمون شبکارم. به نظرتون ازم چیزی باقی می مونه؟ با توجه به اینکه علائم شدید یه سرماخوردگی ناخونده با دوز بالا در من حلول کرده. همین الان تب دارم. باقی علائم بخوره تو فرق سرم. اینم شانس من ...